معرفة النفس معرفة الله
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
معرفة النفس معرفة الله
حدیث من عرف نفسه فقد عرف ربه
مبحث بیست و یکم
- ۱ سؤال از حدیث «من عرف نفسه فقد عرف ربه»
- ۱.۱ اجمالی از معنای حدیث
- ۱.۲ مطلب اول: سخنان اهل‌بیت علیهم السلام را نباید تغییر داد
- ۱.۲.۱ باید بر اساس اصول اهل‌بیت علیهم السلام وارد مطالب شد
- ۱.۲.۲ مراد از تغییر ندادن سخن امام، تغییر معنای سخن است
- ۱.۲.۳ تغییر دادن معنای سخن و بیان یکی از مصادیق آن
- ۱.۲.۴ محکمات قرآن و سنت، میزان مطالب درست و نادرست
- ۱.۳ مطلب دوم: مضاف و مضاف الیه بودن کلمات
- ۱.۳.۱ جواز و عدم جواز به کار بردن کلمه «رب» برای خلق
- ۱.۳.۲ ظهور و آشکاری مضاف در مضاف‌الیه
- ۱.۳.۳ برتری مضاف و نکره از مضاف‌الیه و معرفه
- ۱.۳.۴ ارزش و عدم ارزش سخنان نحویون
- ۱.۳.۵ لزوم شناخت جایگاه سخن
- ۱.۳.۶ هر چیزی خود و همتا و پایین‌تر از خود را می‌یابد
- ۱.۳.۷ کمال و صفات مضاف به اندازه ظرفیت مضاف‌الیه آشکار می‌شود
- ۱.۳.۸ لزوم حفظ الفاظ حدیث و معنای آن در مراتب وجودی انسان
- ۱.۴ مطلب سوم: گونه آشکاری مضاف در مضاف الیه
- ۱.۵ مطلب چهارم: رابطه مضاف و رب با مضاف‌الیه
- ۱.۶ مطلب پنجم: اسمی که صلاحیت و قابلیت اضافه ندارد هرگز اضافه نمی‌شود
- ۱.۷ مطلب ششم: جهت ربط خدا به خلق، اسم فعلی خداست
- ۱.۷.۱ نام‌های فعلی خداوند جهت خطاب او هستند
مبحث بیست و دوم
- ۱ رابطه «من»، «عرف»، «نفس» و «رب» در حدیث «من عرف نفسه»
- ۱.۱ معنای اول، معنای اتحاد «من» و «نفس» و علم اتحادی
- ۱.۲ معنای دوم، بودن «من» در مدارج پایین «نفس» و علم انطوائی
- ۱.۳ معنای سوم، بالاتر بودن «من» از «نفس» و علم احاطی و باطل بودن این معنا
- ۱.۴ معنای چهارم، هم‌عرض بودن «من» و «نفس» و علم انطباعی و باطل بودن آن
- ۲ مطلب دیگر: معرفت نفس به نقص و معرفت رب به کمال
- ۲.۱ چهار احتمال در حدیث «من عرف نفسه»
- ۲.۱.۱ بیان معنای اول (احتمال دوم) : شناختن نفس به نقص و شناختن رب به کمال در حدیث
- ۲.۱.۱.۱ آیات و روایات مؤید معنای نقص در نفس
- ۲.۱.۱.۲ نتیجه معرفت نفس به نقص، معرفت توحید فعلی است نه ذاتی
- ۲.۱.۲ معنای دوم حدیث (احتمال سوم) و نقص معنای اول (احتمال دوم)
- ۲.۱.۲.۱ اتحاد دلیل و مدلول در ماده که دلالت است
- ۲.۱.۲.۲ نیاز به واسطه در معنا کردن نفس به نقص
- ۲.۱.۲.۳ بیان معنای دوم که نفس و رب به کمال شناخته شود
- ۲.۱.۲.۴ معنای اول، سیر از بالا و وحدت به پایین و کثرت، و سیر نزولی در نفس و صعودی در رب
- ۲.۱.۲.۵ معنای دوم و سیر از نقص به کمال و از پایین به بالا و از کثرت به وحدت در نفس
- ۲.۱.۲.۶ انحراف بزرگ بعض فلاسفه در نتیجه معنای دوم
- ۲.۱.۲.۶.۱ راه فهمیدن درست یا نادرست بودن «بسیط الحقیقۀ کل الأشیاء»
- ۲.۱.۲.۶.۲ هماهنگی فیض با صدرای شیرازی در «بسیط الحقیقۀ کل الاشیاء»
- ۲.۱.۲.۶.۳ انحراف فیلسوفان صوفی‌گرا
- ۲.۱.۲.۶.۴ معنای اتحاد وجود و ماهیت فیلسوفان صوفی‌گرا
- ۲.۱.۲.۶.۵ گفته صاحب منظومه و نادرستی آن
- ۲.۱.۲.۷ حدیث «من عرف نفسه» و سیر از کثرت سوی وحدت
- ۲.۱.۲.۸ فرق و جدایی مکتب حق و مکاتب باطل در وحدت و کثرت
- ۲.۱.۲.۹ معنای الهی وحدت و کثرت در مکتب حق
- ۲.۱.۲.۱۰ مکتب حق و وحدت ذاتی و وحدت ظهوری
- ۲.۱.۲.۱۱ معنای دوم حدیث «من عرف نفسه» و به کمال شناختن نفس
- ۲.۱.۲.۱۲ معنای صحیح الهی اینکه نفس در یگانگی‌اش همه قوه‌ها است
- ۲.۱.۲.۱۳ با شناخت نفس به کمال، کمال و ولایت شناخته می‌شود
- ۲.۱.۱ بیان معنای اول (احتمال دوم) : شناختن نفس به نقص و شناختن رب به کمال در حدیث
- ۲.۱ چهار احتمال در حدیث «من عرف نفسه»
مبحث بیست و سوم
- ۱ تلازم اندازه کمال نفس با کمال رب
- ۲ دلیل و مدلول بودن نفس و رب را می‌توان جابجا نمود
- ۳ مراتب معارف رب‌ها به نفس‌ها در بزرگی و کوچکی
- ۴ ربوبیت‌های گوناگون خداوند
- ۵ تناسب نفس و رب با هویت در «نفسه» و «ربه»
- ۶ یگانگی «نفسه» و «ربه» در هویت
- ۷ سیر صعود نفس و دلیل مجادله و موعظه حسنه
- ۸ سیر نزول رب و دلیل حکمت
- ۹ لزوم نزول رب و صعود نفس تا رفع دوگانگی و ثبوت یگانگی
- ۱۰ روا بودن سه نوع مطلب در حدیث
- ۱۰.۱ نوع اول: حفظ دوئیت نفس و رب
- ۱۰.۱.۱ در دوگانگی نفس و رب، همه معارف ناقص است
- ۱۰.۱ نوع اول: حفظ دوئیت نفس و رب
مبحث بیست و چهارم
- ۱ خلاصه مباحث گذشته و سه نوع معنا در «من عرف نفسه»
- ۱.۱ نادرستی معنای اول که دوگانگی میان نفس و رب است
- ۱.۲ نتیجه نوع اول و ناقص بودن معرفت رسول خدا به خدا
- ۱.۳ لزوم از میان بردن دوئیت نفس و رب و رسیدن به یگانگی
- ۱.۴ یگانگی نفس و رب و خلاف حدیث بودن آن
- ۱.۵ دو دسته بودن انسان‌هایی که به مقام یگانگی نفس و رب می‌رسند
- ۱.۵.۱ دسته اول: کثرت‌ها را اعتباری نمی‌دانند و حقیقت می‌دانند
- ۱.۵.۲ دسته دوم: کثرت‌ها را اعتباری و پوچ می‌بینند و به وحدت وجود می‌رسند
- ۱.۶ سیر عرفانی حقی دسته اول در مراتب وحدت و کثرت
- ۱.۷ همه مراتب معرفت در وجود خود عارف است نه بیرون
- ۱.۸ راه الهی رسیدن عارف به حقیقت وحدت و نجات یافتن از کثرت
- ۱.۹ حقیقت نفس و ظهورش در مراتب
- ۱.۱۰ ذوات کونی و شرعی و هرکدام در مراتب ظهور
- ۱.۱۱ جهت کون و امکان نفس و ظهور کمالات از امکان به کون
- ۱.۱۲ سند خواستن برای هر حدیثی و اولین انحراف
- ۱.۱۲.۱ نخستین انحراف، جستجوی حقایق از بیرون حقیقت انسان
- ۱.۱۲.۲ مبدأ علم رجال از چه کسانی است؟
- ۱.۱۲.۳ مراد از ملاک نبودن بیرون
- ۱.۱۲.۴ درون‌فهم‌ها و شاگردی اولیای الهی
- ۱.۱۲.۵ اهل‌بیت علیهم السلام، درون و بیرون شیعیان
- ۱.۱۲.۶ دو رابطه امام و شیعه: ظاهری شرعی تکلیفی و باطنی فضیلتی خلقتی
- ۱.۱۲.۷ معنای الهی ولایی اینکه اهل‌بیت علیهم السلام درون مؤمنان‌اند
- ۱.۱۲.۸ مقام بیرون بودن و تکمیل و درون بودن و تأثیر
- ۱.۱۲.۹ تفاوت انسان‌ها در یافتن حقایق و در نیاز و عدم نیاز به بیرون و سند
- ۱.۱۳ حدیث حقیقت و بیان مراحل و مراتب سیر رسیدن به کمال
- ۱.۱۴ حدیث «من عرف نفسه» و رسیدن به حقیقت
- ۱.۱۵ نتیجه «من عرف نفسه» و توحید صفات
مبحث بیست و پنجم
- ۱ خلاصه مباحث گذشته
- ۲ معنای اول، حفظ دوئیت نفس و رب و نادرستی آن
- ۳ معنای دوم، گذاشتن نفس به جای رب و وجود دو نفس: کامل و ناقص، دلیل و مدلول
- ۳.۱ نقص و کمال داشتن نفس اولی که دلیل است
- ۳.۲ نفس دوم و عین کمال و رب بودن
- ۳.۳ خطای کسانی که نفس اول را همواره ناقص می‌بینند
- ۳.۴ نادرستی نقص دائمی نفس اولی
- ۳.۵ نفس اولی همواره قابل کمال است و سوی آن سیر می‌کند
- ۳.۶ عبودیت و ربوبیت و حقیقت نفس اولی و نفس دومی
- ۳.۷ اضمحلال عبودیت و نفس در ربوبیت و کنه
- ۳.۸ کنار زدن جهات، راه رسیدن به کنه و ربوبیت نفس
- ۳.۹ سیر نفس اولی و زدن نقص‌ها و طی کمال‌ها
- ۳.۱۰ نفس دوم، تجلی‌گاه توحید و نقص ما در یافتن آن
- ۳.۱۱ نفس دوم و مقامات امیر مؤمنان علیه السلام
- ۳.۱۲ تجلی خداوند در قرآن کریم و بدن امیرالمؤمنین علیه السلام
- ۳.۱۳ دو گونه بودن ظرف و آینه نشان‌دهنده حقیقت
- ۳.۱۳.۱ اول: اهل‌بیت علیهم السلام، آینه کامل نشان‌دهنده خداوند
- ۳.۱۳.۲ دوم: ناقص بودن آینه نشان‌دهنده حقیقت
- ۳.۱۴ رابطه کمالی و تکمیلی روح امامان علیهم السلام در بدنشان
- ۳.۱۵ کیفیت خلقت نورانی وجود بدن ظاهری اهل‌بیت علیهم السلام در پشت پدر و رحم مادر
- ۳.۱۶ تمام مراتب اهل‌بیت علیهم السلام و آینه کامل توحیدنمایی
- ۳.۱۷ نفس دوم و کمال توحیدنمایی
- ۳.۱۸ سیر عبودیت و ربوبیت نفس و ولی خدا شدن
- ۳.۱۹ سیر رفت و عبودیت و سیر برگشت و ولایت
- ۳.۲۰ سیر عبودیت و صعودی و سیر ربوبیت و ولایت و نزولی
مبحث بیست و ششم
- ۱ خلاصه جلسات گذشته
- ۲ ملاک و میزان اهل‌بیت علیهم السلام در توحید، ناشناختی ذات خداست؛ نه به برهان و نه به شهود
- ۲.۱ محدود بودن همه برهان‌ها به خلق
- ۲.۲ محدود بودن همه شهودها به حد ذات شاهد
- ۲.۳ اتفاق همه بر عدم درک ذات الهی با مقدمات عقلی
- ۲.۴ آیا خلق می‌تواند با کشف و شهود ذات خدا را بیابد؟
- ۲.۵ اصالت و وحدت وجود و شهود ذات الهی
- ۲.۶ صدرای شیرازی و اصالت و وحدت وجود و شهود ذات الهی
- ۲.۷ دیدگاه صدرای شیرازی و اعتباریت خلق
- ۲.۸ دیدگاه وحدت‌وجودی‌ها در سیر صعود و نزول
- ۲.۹ دیدگاه وحدت‌وجودی‌ها و حدیث «من عرف نفسه»
- ۲.۱۰ غیر قابل اثبات بودن راه اصالت‌وجودی‌ها
- ۲.۱۱ بی‌دلیل بودن اصالت و وحدت وجود
- ۲.۱۲ فلاسفه و نرسیدن آنها با ادله منطقی به حقیقت وجود
- ۲.۱۳ ذوات خلقی محدودند و خدای بی‌حد را نتوانند شهود کرد
- ۲.۱۴ اختلاف حقایق در مراتب ذاتی جماد، نبات، حیوان، انسان و حجت‌های الهیه
- ۲.۱۵ حقیقت متجلی در مراتب، تجلی ظهوری توحید فعل خداوند است نه ذات او
- ۲.۱۶ ترقی ذاتی و دید کمال و وحدت در بالا و نقص و کثرت در پایین
- ۲.۱۷ نفس جای رب بالاترین مقام انسان است
- ۳ معنای سوم «من عرف نفسه فقد عرف ربه»
- ۳.۱ کفر بودن معنای سوم، نه کافر بودن گوینده آن
- ۴ معنای صحیح «من عرف نفسه فقد عرف ربه»
- ۴.۱ مراد از نفس در مراتب انسان
- ۴.۲ نفس و کثرت وجودی و وحدت وجدانی
مبحث بیست و هفتم
- ۱ اقسام علم و معرفت
- ۱.۱ 1. علم اتحادی
- ۱.۲ 2. علم احاطی
- ۱.۳ 3. علم انطوایی
- ۱.۴ 4. علم انطباعی
- ۲ دو گونه علم: علم به ذات و علم به غیر ذات
- ۲.۱ علم حضوری انسان به دیدنی‌ها و شنیدنی‌ها و غیر آنها از امور و حقایق جهان
- ۲.۲ ثبت امور هر کس در دو لوح: لوح کلی و لوح جزئی
- ۲.۳ علم به ذات بودن علم اتحادی و احاطی
- ۲.۴ علم انطوائی و انطباعی، علم به صفت است نه ذات
- ۲.۵ حقیقت علم انطوائی و علم به صفت بودن آن
- ۲.۶ عالم همه نور و آیت خداست و انسان‌ها سببِ رسیدن به ظلمت و کفرند
- ۲.۷ حقیقت علم انطباعی: علم به صفت
- ۲.۸ توضیح و بیان کیفیت علم انطباعی
- ۳ در حدیث شریف، «عرف نفسه» اتحادی است و «عرف ربّه» انطوائی
- ۴ نگاه به نفس به دو دید: دید خودی؛ دید نور و صفت ربّ بودن
- ۵ جاهل محض بودن انسان و عالم شدنش به تربیت
- ۶ هرگز نفس به رب نمی‌رسد و همواره در صفت جلو می‌رود
- ۷ نفس و حرکتش از درون سوی رب
- ۸ صرف نور رب دیدن نفس خود
- ۹ حقیقت معنای معرفت رب بودن معرفت نفس
- ۱۰ همه علوم انسان، معرفت نفس و غیر آن، از نهفته‌های خود اوست نه از بیرون
- ۱۰.۱ رابطه علمی درونی و بیرونی انبیاء و اهل‌بیت علیهم السلام با انسان
- ۱۰.۲ بلندبالایی رابطه پیامبران و امامان با انسان در رسیدن به کمال
- ۱۱ سخن امام صادق علیه السلام و مقامات سه‌گانه حب و رجا و خوف در انسان
- ۱۱.۱ عظمت الهی بی‌نهایت حب و معرفت و بودن درون خانه کعبه
- ۱۱.۲ مقصود از «ظلال» و ولی خدا بودن آن
- ۱۱.۳ نور خدا در قلب و علامت عملی آن
- ۱۱.۴ نتیجه بحث در معنای حدیث شریف
مبحث بیست و هشتم
- ۱ جمله «من عرف نفسه» و علم اتحادی و «فقد عرف ربه» و علم انطوائی
- ۲ حدیث «من عرف نفسه فقد عرف ربه» و یک‌معنایی بودن آن
- ۳ تهی‌الذات بودن هر چیز و دارا شدن به عنایت الهی
- ۴ دو نفس بودن «نفس» در حدیث: قبل سیر کمالی و بعد از آن
- ۴.۱ مقام اول: نفس در جمله اول و عین عبودیت و ناداری
- ۴.۲ مقام دوم: نفس مستضیء به نور رب
- ۵ لزوم دو نفس دیدن جهت بر حق ماندن و به انحراف نیفتادن
- ۶ حرکت نفس به فرائض و نوافل و خدا شدن و اینکه خدا دست و چشم او شود
- ۶.۱ معنای اینکه خدا دست و چشم عبد شود، در حرکت به نوافل
- ۶.۲ معنای خدا شدن بنده در قرب به فرائض
- ۶.۳ در فنای ذات فنای وصف هست، نه در عکس آن
- ۷ دوگانگی نفس و سه مرحله بودن «من عرف نفسه فقد عرف ربه»
- ۸ عرفان نفس به رب، وصفی است نه ذاتی و نفس خود وصف رب است
- ۹ «من عرف نفسه عرف ربه» مخصوص یک عالَم نیست، در همه هست حتی جمادها
- ۱۰ هر چه ربّ‌نماتر باشد، در معرفت ربّ قوی‌تر است و صدق حدیث بر او قوی‌تر
- ۱۱ اهل‌بیت علیهم السلام و بالاترین مقام نفس و رب و عبودیت و فقر و ربوبیت و غنا
- ۱۲ بی‌همانندی اهل‌بیت علیهم السلام در مبدأ نفسی و سیر و حرکت و کمال و نهایت
- ۱۳ اهل‌بیت علیهم السلام، مبدأ همه عبودیت‌ها و حرکت‌ها و کمال‌های ربّی
- ۱۴ نفسی که ربّ است، برای همه شیعیان و پیروان حق، اهل‌بیت علیهم السلام هستند
مبحث بیست و نهم
- ۱ حدیث «من عرف نفسه» و معرفت اهل‌بیت علیهم السلام
- ۱.۱ مراتب معارف و علوم حقیقی و کلی و جزئی
- ۱.۲ مراد از «کلی» در علوم الهی
- ۱.۳ اول مقام عالم، حقیقت و مقام فؤاد؛ دوم عقل؛ سوم روح؛ چهارم نفس
- ۱.۴ ما پیرو هیچ راه و روش و مکتبی نیستیم جز پیروی اهل‌بیت علیهم السلام
- ۱.۵ انحراف مدعیان مکاشفه و شهود
- ۱.۶ نادرستی راه غیر اهل‌بیت علیهم السلام
- ۱.۷ در همه مقامات و کمالات، حقیقت اول از آن اهل‌بیت علیهم السلام است
- ۱.۸ سخنان اهل‌بیت علیهم السلام در اول خلق بودن خود
- ۱.۹ اهل‌بیت عصمت و طهارت علیهم السلام و هشت مقام
- ۱.۱۰ نفس در «من عرف نفسه» امامان اهل‌بیت علیهم السلام هستند
- ۱.۱۱ نفس در«من عرف نفسه» همه خلق بعد اهل‌بیت علیهم السلام
- ۱.۱۲ نفس در «من عرف نفسه» سخنان اهل‌بیت عصمت علیهم السلام است
- ۱.۱۳ سیر نزولی حقایق در امام تا وجود جسمانی و صعود در شیعیان از جسم تا فؤاد
- ۱.۱۴ فهم کلام امام همان «من عرف نفسه عرف ربه» است
- ۱.۱۵ «من عرف امامه و عرف کلام امامه»، حقیقت معنای «من عرف نفسه»
- ۱.۱۶ معنای کامل، معنا کردن «عرفان نفس» به «عرفان کلام امام»
- ۱.۱۷ هر انسانی به قدر قابلیت مراتبش سخن امام را می‌فهمد
- ۱.۱۸ مکاشفه حق و مکاشفه باطل
- ۱.۱۹ مکاشفه حق و باطل و میزان آن دو
- ۱.۲۰ پیروی اهل‌بیت علیهم السلام، میزان مکاشفه حق
- ۱.۲۱ مکاشفه باطل و پیروی نکردن از اهل‌بیت علیهم السلام
- ۱.۲۲ ادله عقلیه و میزان درستی و نادرستی آن
مبحث سی ام
- ۱ نفس در «من عرف نفسه» اهل‌بیت علیهم السلام هستند
- ۱.۱ نفس دارای مراتب است
- ۱.۲ مصداق «نفس» اهل‌بیت علیهم السلام هستند نه مفهوم آن، مگر به معنای ظاهر ظاهر
- ۱.۳ نفس و آیه توحید بودن
- ۱.۴ اهل‌بیت علیهم السلام و آیه کامل خدا بودن
- ۱.۵ نفس در «من عرف نفسه» سخنان اهل‌بیت علیهم السلام است
- ۱.۶ دو مقام برای نفس
- ۱.۶.۱ یک: نفس ناقص قابل کمال
- ۱.۶.۱.۱ قابليت زمین برای کمال
- ۱.۶.۱.۲ قابلیت زمین خانه کعبه
- ۱.۶.۱.۳ تشریفی بودن نسبت روح و امور دیگر به خداوند
- ۱.۶.۱.۴ قابلیت نفس برای کمال
- ۱.۶.۱.۵ مقامات اهل‌بیت علیهم السلام در سیر کمالی و صفات توحیدی
- ۱.۶.۱.۶ همه مجموعه مراتب و نفس الله بودن
- ۱.۶.۲ دو: نفس الله القائمة فيه بالسنن
- ۱.۶.۲.۱ بدن اهل‌بیت علیهم السلام و اثر نکردن هیچ سلاح و سمّی در آن
- ۱.۶.۲.۲ آثار الهی بدن اهل‌بیت علیهم السلام
- ۱.۶.۲.۳ نزد عارفان، اثرگذارشتن سم در بدن امام معجزه است نه اثرنگذاشتن
- ۱.۶.۲.۴ بیان چگونگی معجزه امامان
- ۱.۶.۲.۵ امام نفس الله است و معرفتش معرفت الله است
- ۱.۶.۲.۶ بیان مقام نفس اللهی ائمه علیهم السلام در زیارت جامعه مختصر
- ۱.۶.۱ یک: نفس ناقص قابل کمال
مبحث سی و یکم
- ۱ معنای دیگر «نفس» همان «امام» است، هر که امام را شناسد رب را شناخته
- ۱.۱ راه رسیدن به مقام توحید افعال و اسماء و صفات و توحید احدیت ذاتی خداوند
- ۱.۲ قوت یافتن نفس به توحید اسماء و صفات برای توحید ذاتی
- ۱.۳ اضمحلال حیث انفعالی نفس در حیث فعلی توحید احدیت ذاتی
- ۱.۴ نفس در حدیث «من عرف» نورالله است که همه نفوس تجلیات و شئونات اویند
- ۱.۵ نفس در «من عرف نفسه» نفس شرعی است نه کونی
- ۱.۶ نفس کامل شده و مقامات توحید ذات و اسماء و صفات و فعل
- ۱.۷ معنای فعل انفعالی و فعلی و ایجادی
- ۱.۸ اهل‌بیت علیهم السلام جامع همه ربوبیت‌های عالم‌اند
- ۱.۹ رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم و تمام عبودیت‌ها و ربوبیت‌های عالم
- ۲ سخنان اهل‌بیت علیهم السلام در راه الهیِ صاحب گشتن مقام توحیدی و نفس الهی
- ۲.۱ حدیث عالم علوی از امیر مؤمنان علیه السلام
- ۲.۱.۱ میزان، دوئیت میان اهل‌بیت علیهم السلام و دیگران در ذوات و یگانگی در صفات است
- ۲.۱.۲ نور اهل‌بیت علیهم السلام، علت و سبب وجود شرعی همه خلق
- ۲.۱.۳ سخن امیرالمؤمنین علیه السلام و هر دو مقام نفس
- ۲.۱.۴ مراد از «سبع شداد» در سخن امیر مؤمنان علیه السلام
- ۲.۲ استعمال ربّ مضاف و دارای الف و لام استغراق و نکره در اولیای الهی
- ۲.۳ ربوبیت ذاتی و اعطایی و یگانگی اولیاء در وجدان، نه وجود
- ۲.۴ ترس و گریه اهل‌بیت علیهم السلام از قطره خودی در اقیانوس وحدانیت الهی
- ۲.۵ سخن امام صادق علیه السلام در مقام یگانگی خدا و امیر مؤمنان علیه السلام و مقام دوگانگی ایشان
- ۲.۵.۱ فهمیدن موصوف و صفت و رابطه آن دو و مقامات و معارف توحید و ولایت
- ۲.۶ سخن امام صادق علیه السلام و توضیح مقام یگانگی ولی خدا با خدا
- ۲.۷ سخن امام صادق علیه السلام و کمال توحید و ولایت و حفاظت از هر دو
- ۲.۸ جمع نقص و فقر و کمال و بی‌نیازی در اهل‌بیت علیهم السلام
- ۲.۹ ظلمت بودن امیر مؤمنان علیه السلام به خود و نور بودنش به رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم
- ۲.۱۰ دعای رجبیه و بیان مقام یگانگی و دوگانگی
- ۲.۱۰.۱ حکمت ضمیر مذکر و مؤنث در «عبادک» و «فتقها» در دعای شریف
- ۲.۱۰.۲ دعای رجبیه و مقام دوگانگی و یگانگی خدا و اولیائش
- ۲.۱ حدیث عالم علوی از امیر مؤمنان علیه السلام
مبحث سی و دوم
- ۱ برداشت‌های دیگر از حدیث «من عرف نفسه»
- ۱.۱ بعضی صوفیه همان معانی را گفته‌اند که ما گفتیم
- ۱.۲ گفته بعضی که نفس مقام اسم است
- ۱.۳ عینیت اسم و مسمی یا غیریت آن دو
- ۱.۴ بداهت مکتب اهل‌بیت علیهم السلام بر دوئیت اسم و مسمی
- ۱.۵ گفته صوفیه که اسم از حیثی عین خدا و از حیثی غیر خداست
- ۱.۶ فیض کاشانی و عین ذات خدا بودن کلام و غیر ذات بودن آن
- ۱.۶.۱ رد بعض بزرگان بر فیض در ذاتی دانستن کلام
- ۱.۷ انحراف صوفیان و تابعانشان در معنا کردن کلام امام
- ۱.۷.۱ کلمه الله و ال و لا و از وحدت به کثرت و از کثرت به وحدت
- ۱.۷.۲ ربط ال و لا با «من عرف نفسه»
- ۱.۸ کج‌روی‌ها و تحریف‌های ابن عربی
- ۱.۸.۱ معنای ابن عربی در «من عرف نفسه» همان مطلب ماست
- ۱.۸.۲ معنای دیگر از ابن عربی در «من عرف نفسه فقد عرف ربه»
- ۱.۸.۳ ابن عربی و معرفت اجمالی نفس و رب
- ۱.۸.۴ برهان صدیقین ملا صدرا و وحدت وجود
- ۱.۸.۵ معنای دیگر ابن عربی: معرفت نفس شدنی نیست، پس معرفت رب هم شدنی نیست
- ۱.۸.۶ معرفت عبودیت و ربوبیت و معرفت نفس و رب
- ۱.۸.۷ معنای قیصری و مظهر و آینه بودن نفس
- ۱.۹ معنای عرفان نفس و صورت رب بودن آن و نادرستی آن
- ۱.۹.۱ «علی صورته» همان صورت رب است و صورت رب غیر رب است