مقدمات ظهور و رجعت - جلسه سی و سوم

مقدمات ظهور و رجعت

جلسه 33

أعوذ بالله السمیع العلیم من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد لله ربّ العالمین وصلّی الله علی محمّد وآله الطاهرین

ولعنة الله علی أعدائهم أجمعین من الآن إلی قیام یوم الدین

نامگذاری ماه شعبان توسّط خداوند و صلوات در آن باعث شفاعت رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم

در جلسه گذشته مقداری در رابطه با ماه رجب، شعبان و رمضان سخن گفتیم، یکی از روایاتی که در جلسات گذشته در مورد ماه شعبان خوانده شد را دو مرتبه تکرار می‌کنم، امام صادق علیه السلام می‌فرمایند: رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: «سُمِّيَ شَهْرُ شَعْبَانَ شَهْرَ الشَّفَاعَةِ»[1]، ماه شعبان را ماه شفاعت نامیده‌اند، هنگامی که رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم مطلبی را بیان می‌فرمایند بدون دلیل نیست بلکه حکمتی دارد؛ زیرا ایشان {إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى}[2] هستند، {إِنَّمَا أَتَّبِعُ مَا يُوحَى إِلَيَّ مِنْ رَبِّي}[3] من فقط از آنچه از سمت خداوند وحی می‌شود پیروی می‌کنم. پس هنگامی که آن بزرگوار می‌فرمایند ماه شعبان ماه شفاعت نامیده شده؛ یعنی این نامگذاری از جانب خداوند متعال صورت گرفته است.

از نظر جمله بندی شعبان با شفاعت در دو حرف (شین) و (عین) هماهنگی دارد و اگر اضافات آن را بردارید می‌بینید از سه حرف دو حرف آن مطابق یکدیگر است، چرا خداوند آن را ماه شعبان نامگذاری کرده است؟ «لِأَنَّ رَسُولَكُمْ يَشْفَعُ لِكُلِّ مَنْ يُصَلِّي عَلَيْهِ فِيهِ»، به دلیل اینکه پیامبر شما هرکسی را که در ماه شعبان بر ایشان صلوات بفرستد شفاعت می‌کنند.

استحقاق و شفاعت دو جهت نامگذاری ماه شعبان و بیان علّت آن

پس خداوند ماه شعبان را شعبان نامیده است زیرا دو سمت دارد؛ یک سمت آن جایگاه استحقاق و یک سمت جایگاه شفاعت کننده است، شخصی استحقاق شفاعت دارد که در آن بر رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم صلوات بفرستد، این شخص بواسطه فرستادن صلوات مستحق شفاعت می‌شود و آن شخصی که شفاعت می‌کند رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم است، چرا شفاعت می‌کند؟ زیرا فرستنده صلوات بر ایشان در ماه شعبان چنان اتّصال، ارتباط و پیوندی با ایشان پیدا می‌کند که مستحق آن می‌شود.

اصالت خیرات عالم در بالاترین جایگاه ماه شعبان

در حدیث دیگری امام رضا علیه السلام از پدران خود نقل می‌کنند که رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمودند: «شَهْرُ شَعْبَانَ تَنْشَعِبُ فِيهِ الْخَيْرَاتُ»[4]، خیرات منتشر شده الهی در تمام عالم در این ماه شعبه و دسته بندی می‌شود، گاهی یک دسته آن کوچک‌تر و گاهی یک دسته بزرگ‌تر است، پس اصالت خیرات از سمت خداوند در ماه شعبان قرار می‌گیرد و آن اصالت در بالاترین روز آن که نیمه شعبان است قرار دارد که مقام امیر المؤمنین علیه السلام در مبدأ ولایت و مقام امام زمان} در ولایت ربوبی است.

ولایت ربوبی امام زمان} و نبود بیعت بر گردن ایشان

امیر المؤمنین علیه السلام ولایت داشتند امّا ولایت ایشان ربوبی نبود؛ یعنی از ایشان آشکار نشد به همین دلیل ایشان را با دست بسته برای بیعت گرفتن به مسجد بردند امّا در مورد امام زمان} فرموده‌اند: ایشان تنها کسی از ما هستند که بیعت احدی بر گردن ایشان نیست، به همین دلیل از کودکی پنهان بودند تا بیعت کسی بر گردن ایشان نباشد؛ یعنی تحت سلطه احدی قرار نگیرند، از امیر المؤمنین علیه السلام گرفته تا امام حسین علیه السلام تحت سلطه معاویه و یزید بودند[5].

امام حسن مجتبی علیه السلام و امام حسین علیه السلام پای منبر‌ها می‌نشستند و آنها از امیر المؤمنین علیه السلام بد می‌گفتند تا اینکه موعد قیام به ولایت عبودی و بندگی فرا رسید؛ یعنی باید تمام اهل، عیال، مال، خیمه، دوستان، طرفداران و خود را فدا کنند، پس همچنین امام حسین علیه السلام تا امام حسن عسکری علیه السلام تحت بیعت دیگران بودند، امام زمان} در هیچ عالمی از عوالم الهی تحت بیعت احدی غیر از بیعت رسول خدا، امیر المؤمنین، امام حسن و امام حسین علیهم السلام نبودند و دیگر اهل بیت علیهم السلام هم از آن بیرون هستند؛ یعنی امام زمان} تحت بیعت دیگر اهل بیت علیهم السلام هم نبودند به همین دلیل فرمودند: امام زمان افضل و اعلم اهل بیت علیهم السلام هستند[6].

دوازده امام حجّت‌های الهی تعیین شده از جانب رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم و جایگاه حضرت زهراء سلام الله علیها

پس امام زمان} تحت بیعت احدی غیر از این چهار بزرگوار نبوده و نخواهند بود زیرا مقام ایشان مقام پنجم در عالم است، حال چون مسأله حضرت زهراء مرضیه سلام الله علیها محل گفتگو است وارد آن نمی‌شویم بلکه به حجج الهیه وارد می‌شویم، حجج الهیه به این معنا است که فرمانبرداری از او انسان را نجات می‌دهد که حضرت زهراء سلام الله علیها هم جزو حجّت‌های خداوند هستند و هیچ شکی در آن نیست، امّا کسانی که به عنوان حجّت‌های الهیه از سوی رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم تعیین شدند دوازده امام هستند در غیر این صورت مقام ایشان در جایگاه خود وجود دارد و باید از آن در جایگاه خود سخن گفت.

تولّد امام زمان} در بالاترین جایگاه اهل بیت علیهم السلام و ظهور ربوبی ایشان

پس امام زمان} تحت بیعت احدی نیستند و تولّد ایشان در بالاترین روز شعبان؛ یعنی در بالاترین جایگاه اهل بیت علیهم السلام که امیر المؤمنین علیه السلام هستند قرار دارد، بعضی از اهل بیت علیهم السلام در نیمه اوّل و بعضی در نیمه دوّم ماه شعبان قرار دارند که امیر المؤمنین علیه السلام نقطه مرکزی آن هستند، تولّد امام زمان} در آن نقطه اتّفاق افتاده است به همین دلیل بیعت احدی بر گردن ایشان نیست و قیام ایشان قیام به ربوبیت الهی است.

هنگامی که خداوند متعال در معراج نور اهل بیت علیهم السلام را به رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم نشان داد ایشان یکی را به صورت ایستاده مشاهده کردند در حالی که بقیه نشسته بودند، عرض کردند: خدایا این شخص ایستاده چه کسی است؟ ندا آمد او کسی است که انتقام خود را به او می‌گیرم[7]؛ یعنی او ظهور ربوبیّت من است زیرا در آیات قرآن کریم خداوند انتقام گرفتن را به خود نسبت داده است، من خداوند از کفّار، مشرکین و... انتقام خواهم گرفت[8]، امام زمان} مقام ظهور ربوبیّت و الوهیّت الهی در عالم هستند لذا قیام ایشان به کشف و ختم سرّ است که امیر المؤمنین علیه السلام فرمودند: «مَا مِنْ عِلْمٍ إِلَّا وَأَنَا أَفْتَحُهُ وَمَا مِنَ سِرٍّ إِلَّا وَالْقَائِمُ علیه السلام يَخْتِمُهُ»[9]، ختم سرّ یعنی ایشان برای باز کردن سرّ تشریف می‌آورند.

آشکاری و ظهور حقایق الهیه در ماه شعبان و بیان سیر در این سه ماه از رمضان به رجب و از رجب به رمضان

پس ماه شعبان میان ماه رجب و ماه رمضان قرار گرفته است، حقایق الهیه از سمت خداوند در ماه شعبان که (شهر الله) است شهر علم خداوند رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم نزول می‌کند، آشکاری این حقایق در نیمه ماه شعبان است که اوّلین ظهور آن به امیر المؤمنین علیه السلام است امّا اولین ظهور به ربوبیّت، قدرت و قیام که بیعت احدی بر گردن ایشان نیست به امام زمان} است، این حقایق پس از ظهور تشعّب پیدا کرده و وارد ماه رجب می‌شوند که ماه شیعیان، امّت و مؤمنین است، در این ماه وساطت اتّفاق می‌افتد، این نور الهیه از ماه رمضان در ماه شعبان آمده و از آن در ماه رجب می‌آید، شیعیان به این حبل الله متمسّک شده و بواسطه آن به سمت الله تبارک و تعالی حرکت کرده و به ماه شعبان می‌آیند.

در جلسه گذشه عرض کردیم که هر کدام از اینها صبح، ظهر و شب دارند امّا فرصت نشد تا آن را توضیح دهیم، شیعیان به شعبان آمده و آن را می‌گذرانند، اگر حبل ممدودی که از ماه رمضان در ماه شعبان آمده و از آن با تفصیلات خود در ماه رجب رفته را بگیرند و با آن وارد ماه شعبان شوند به بالاترین جایگاه خضوع، خشوع و عبودیّت می‌رسند، هنگامی که به این جایگاه برسند وارد ماه رمضان شده و مهمان خداوند متعال می‌شوند، آنها باید این سیر را طی کنند، از مقامات عبور کرده و به آخر ماه شعبان برسند که ماه و آفتاب آن در حال غروب است.

مهمان الهی شدن و رسیدن به شب قدر؛ یعنی بالاترین مقام الهیه و بیان محدوده شعاع آن

پس ماه شعبان واسطه‌ای میان ماه رمضان و ماه رجب است، رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم و اهل بیت علیهم السلام هر کدام در جایگاه خود واسطه‌ای میان ماه رمضان و ماه رجب هستند که حقایق الهیه، انوار الهیه و حبل الله را از ماه رمضان گرفته و در ماه شعبان که ماه ایشان است ظهور داده و به سمت ماه رجب شعبه شعبه می‌کنند، هر شخصی به اندازه قابلیت خود از آن شعبه می‌گیرد، هنگامی که مؤمن و شیعه امیر المؤمنین علیه السلام شعبه را دریافت کرد وارد مقامات رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم و اهل بیت علیهم السلام در خود می‌شود و ماه شعبان را به بالاترین خضوع جایگاه اهل بیت علیهم السلام در خود طی می‌کند، از آنجا به عبودیّت و بندگی وارد ماه رمضان می‌شود، در نتیجه خداوند او را در ماه رمضان مهمان می‌کند که بواسطه آن وارد بالاترین مقامات الهیه در عالم می‌شود؛ یعنی به شب قدر می‌رسد، به همین دلیل شب قدر محفوظ باقی می‌ماند.

شب قدر شب بیست و سوّم ماه رمضان است امّا ادعیه این ماه را از روز اوّل تا روز آخر آن می‌خوانید، چرا؟ در شب بیست و سوّم همه چیز تا سال آینده معیّن می‌شود، چرا بعد از آن ـ شب‌های آخر ماه ـ در نماز‌های خود می‌خوانیم: «اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي حَجَّ بَيْتِكَ الْحَرَامِ فِي عَامِي هَذَا وَفِي كُلِّ عَامٍ...»[10]؟ چرا دعای «يَا عَلِيُّ يَا عَظِيمُ»[11] و ادعیه‌ای که تمام آن مربوط به شب قدر است[12] را می‌خوانیم؟! چون شب قدر شعاعی برای قبل از خود که از اوّل ماه رمضان شروع شده و شعاعی برای بعد از خود تا آخر ماه دارد، تا وقتی که از ماه رمضان خارج نشده باشید این شعاعیّت شما را فرا گرفته است و می‌توانید از آن استفاده کنید تا به خواسته‌های خود در شب قدر برسید.

حد وسط ماه شعبان شفاعت و شعبه و بیان دو سمت شفاعت

میانه حد وسط ماه شعبان شفاعت و شعبه بود، شفاعت دو سمت دارد؛ یک سمت رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم که اصل ماه شعبان ظهور و آشکاری ایشان است، سمت دیگر قابلیت شما که بتوانید مورد شفاعت ایشان قرار بگیرید، طبق حدیثی که در اوّل جلسه ذکر شد آن چیزی که این وساطت را انجام داده و هر دو را به یکدیگر می‌رساند صلوات است، فرمودند: ماه شعبان ماه شفاعت است، زیرا هر کسی که در آن صلوات بر رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم بفرستد مورد شفاعت ایشان قرار می‌گیرد، پس حقیقت همه به صلوات بر ایشان باز می‌گردد.

دو جهت الهی و استحقاقی صلوات

صلوات بر رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم یک جهت الهی، نزولی، کمالی و یک جهت قابلی، استحقاقی و بندگی دارد، جهت استحقاقی این است که بر ایشان صلوات بفرستیم، امام صادق علیه السلام فرمودند:‌ «إِذَا ذُكِرَ النَّبِيُّ صلّی الله علیه و آله و سلّم فَأَكْثِرُوا الصَّلَاةَ عَلَيْهِ فَإِنَّهُ مَنْ صَلَّى عَلَى النَّبِيِّ صلّی الله علیه و آله و سلّم صَلَاةً وَاحِدَةً صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ أَلْفَ صَلَاةٍ فِي أَلْفِ صَفٍّ مِنَ الْمَلَائِكَةِ وَلَمْ يَبْقَ شَيْ‏ءٌ مِمَّا خَلَقَهُ اللَّهُ إِلَّا صَلَّى عَلَى الْعَبْدِ لِصَلَاةِ اللَّهِ عَلَيْهِ وَصَلَاةِ مَلَائِكَتِهِ فَمَنْ لَمْ يَرْغَبْ فِي هَذَا فَهُوَ جَاهِلٌ‏ مَغْرُورٌ قَدْ بَرِئَ اللَّهُ مِنْهُ وَرَسُولُهُ وَأَهْلُ بَيْتِهِ؛[13] چون نام پيامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم برده شد بسيار بر او صلوات بفرستيد، زيرا هركس يك صلوات بر ایشان فرستد خداوند هزار بار در هزار صف از فرشته‏ها بر او صلوات فرستد، و چيزى از مخلوقات خدا نماند جز اينكه بر اين بنده صلوات فرستد براى آنكه خداوند و فرشتگان براى او صلوات فرستند، و هركس در اين فضيلت رغبت نكند پس او نادان و مغرور است، و خدا و رسول و اهل بیتش از او بيزارند»[14].

پس شخصی که بر رسول خدا صلوات بفرستد تمام خلق با او صلوات می‌فرستند، زیرا شعاعیّت این بندگی، خضوع و خشوعی فراگیر است، فکر نکنید اگر یک عالم و مؤمنی در بیابان و غاری زندگی کرد و از دنیا رفت هیچ تأثیری در این عالم ندارد، اینگونه نیست! تأثیری که عبادت‌های او بر عالم، مؤمنین و اشخاص می‌گذارد چه بسا از گفتار‌ها و کردار‌های بیرونی بسیار قوی‌تر باشد، همچنان که امام صادق علیه السلام فرمودند: «مَا مِنْ مُؤْمِنٍ يَمُوتُ فِي أَرْضِ غُرْبَةٍ تَغِيبُ عَنْهُ فِيهَا بَوَاكِيهِ إِلَّا بَكَتْهُ بِقَاعُ الْأَرْضِ الَّتِي كَانَ يَعْبُدُ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ عَلَيْهَا وَبَكَتْهُ أَثْوَابُهُ وَبَكَتْهُ أَبْوَابُ السَّمَاءِ الَّتِي كَانَتْ يَصْعَدُ فِيهَا عَمَلُهُ وَبَكَاهُ‏ الْمَلَكَانِ‏ الْمُوَكَّلَانِ بِهِ؛[15] مؤمنى نيست كه در سرزمين غربت بميرد، بى‏آنكه گريه‏كننده‏اى بر او بگريد، مگر آنكه قطعات زمينى كه خداى عز و جل را روى آن عبادت كرده است بر او گريه می‌كنند، و جامه‏هايش بر او می‌گريند، و درهاى آسمانى كه عملش از آن صعود می‌كرده بر او می گريند و همچنين دو فرشته‏اى كه بر او گماشته شده‏اند بر او گريه می‌كنند»[16].

پس به همین دلیل اگر کسی به صدق صلوات بفرستد ـ به غیر صدق که نتیجه‌ای ندارد و شرط تمام اینها صدق است ـ همه با او صلوات می‌فرستند.

مقامات و انوار الهیه جواب صلوات و بیان چهار جهت ماه رجب، شعبان و رمضان

هنگامی که این جایگاه بندگی سیر الی الله می‌کند و به رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم می‌رسد ایشان جواب آن را می‌دهند که فرموده‌اند: هر کسی که بر من صلوات بفرستد جواب او را می‌دهم[17]، جواب رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم کرامات، انوار و مقامات الهیه‌ای است که ایشان به ما لطف و کرم می‌کنند، پس ماه شعبان فقط ماه رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم است نه در حق خداوند و نه در حق مؤمنین روایتی وارد نشده است، طبق آیات و روایات فراوان ماه رمضان ماه خداوند و امّت است، همچنین ماه رجب ماه خداوند و امّت است[18]، هر کدام از جهتی ماه خداوند و از جهتی دیگر ماه امّت هستند:

اوّل؛ از جهت اکرام مهمان ماه امّت است.

دوّم؛ از جهت اینکه مهمان دار مهمان‌ها را گرامی می‌دارد ماه خداوند است.

سوّم؛ از جهت اینکه امّت می‌خواهند قابلیت پیدا کرده و به سمت ماه شعبان بروند ـ که این قابلیت باید به انوار الهیه‌ای باشد که در ماه رمضان نزول پیدا کرده، در ماه شعبان شعبه شعبه شده و در ماه رجب آمده ـ ماه رجب شهر الله است.

چهارم؛ از جهتی که شیعیان انوار الهی را دریافت می‌کنند و به سمت ماه شعبان و رمضان حرکت می‌کنند ماه شیعیان و امّت رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم است، پس در اینجا انسان به این حقیقت می‌رسد که در عالم صلوات بر رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم بزرگ‌تر از همه چیز است.

الحمد لله ربّ العالمین وصلّی الله علی محمّد وآله الطاهرین

دریافت فایل (MP3) (PDF)

---

[1]. النوادر (للأشعري)، ص17، ح2: عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ أَبِي زِيَادٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم:‏ رَجَبٌ شَهْرُ الِاسْتِغْفَارِ لِأُمَّتِي أَكْثِرُوا فِيهِ الِاسْتِغْفَارَ فَأَنَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ‏ وَشَعْبَانُ شَهْرِي اسْتَكْثِرُوا فِي رَجَبٍ مِنْ قَوْلِ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَاسْأَلُوا اللَّهَ الْإِقَالَةَ وَالتَّوْبَةَ فِيمَا مَضَى وَالْعِصْمَةَ فِيمَا بَقِيَ‏ مِنْ‏ آجَالِكُمْ‏ وَأَكْثِرُوا فِي شَعْبَانَ الصَّلَاةَ عَلَى نَبِيِّكُمْ وَأَهْلِهِ وَرَمَضَانُ شَهْرُ اللَّهِ تَبَارَكَ وَتَعَالَى اسْتَكْثِرُوا فِيهِ مِنَ التَّهْلِيلِ وَالتَّكْبِيرِ وَالتَّحْمِيدِ وَالتَّمْجِيدِ وَالتَّسْبِيحِ وَهُوَ رَبِيعُ الْفُقَرَاءِ وَإِنَّمَا جَعَلَ اللَّهُ‏ الْأَضْحَى لِتَشْبَعَ الْمَسَاكِينُ مِنَ اللَّحْمِ فَأَظْهِرُوا مِنْ فَضْلِ مَا أَنْعَمَ اللَّهُ بِهِ عَلَيْكُمْ عَلَى عِيَالاتِكُمْ وَجِيرَانِكُمْ وَأَحْسِنُوا جِوَارَ نِعَمِ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَوَاصِلُوا إِخْوَانَكُمْ وَأَطْعِمُوا الْفُقَرَاءَ وَالْمَسَاكِينَ مِنْ إِخْوَانِكُمْ فَإِنَّهُ مَنْ فَطَّرَ صَائِماً فَلَهُ مِثْلُ أَجْرِهِ مِنْ غَيْرِ أَنْ يَنْقُصَ مِنْ أَجْرِهِ شَيْئاً وَسُمِّيَ شَهْرُ رَمَضَانَ شَهْرَ الْعِتْقِ لِأَنَّ لِلَّهِ فِي كُلِّ يَوْمٍ وَلَيْلَةٍ سِتَّمِائَةِ عَتِيقٍ وَفِي آخِرِهِ مِثْلُ مَا أَعْتَقَ فِيمَا مَضَى وَسُمِّيَ شَهْرُ شَعْبَانَ شَهْرَ الشَّفَاعَةِ لِأَنَّ رَسُولَكُمْ يَشْفَعُ لِكُلِّ مَنْ يُصَلِّي عَلَيْهِ فِيهِ وَسُمِّيَ شَهْرُ رَجَبٍ شَهْرَ اللَّهِ الْأَصَبَّ لِأَنَّ الرَّحْمَةَ عَلَى أُمَّتِي تَصُبُّ صَبّاً فِيهِ وَيُقَالُ الْأَصَمُّ لِأَنَّهُ نُهِيَ فِيهِ عَنْ قِتَالِ الْمُشْرِكِينَ وَهُوَ مِنَ الشُّهُورِ الْحُرُمِ‏.

[2]. النجم: 1 ـ 5 (بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ وَالنَّجْمِ إِذَا هَوَى * مَا ضَلَّ صَاحِبُكُمْ وَمَا غَوَى * وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى * إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى * عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوَى).

[3]. الأعراف: 203 (وَإِذَا لَمْ تَأْتِهِمْ بِآيَةٍ قَالُوا لَوْلَا اجْتَبَيْتَهَا قُلْ إِنَّمَا أَتَّبِعُ مَا يُوحَى إِلَيَّ مِنْ رَبِّي هَذَا بَصَائِرُ مِنْ رَبِّكُمْ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ).

الانعام: 50 (قُلْ لَا أَقُولُ لَكُمْ عِنْدِي خَزَائِنُ اللَّهِ وَلَا أَعْلَمُ الْغَيْبَ وَلَا أَقُولُ لَكُمْ إِنِّي مَلَكٌ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَى إِلَيَّ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الْأَعْمَى وَالْبَصِيرُ أَفَلَا تَتَفَكَّرُونَ).

الانعام: 56 و 57 (قُلْ إِنِّي نُهِيتُ أَنْ أَعْبُدَ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ قُلْ لَا أَتَّبِعُ أَهْوَاءَكُمْ قَدْ ضَلَلْتُ إِذاً وَمَا أَنَا مِنَ الْمُهْتَدِينَ * قُلْ إِنِّي عَلَى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي وَكَذَّبْتُمْ بِهِ مَا عِنْدِي مَا تَسْتَعْجِلُونَ بِهِ إِنِ الْحُكْمُ إِلَّا لِلَّهِ يَقُصُّ الْحَقَّ وَهُوَ خَيْرُ الْفَاصِلِينَ).

الانعام: 106 (اتَّبِعْ مَا أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِينَ).

يونس: 15 (وَإِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ قَالَ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا ائْتِ بِقُرْآنٍ غَيْرِ هَذَا أَوْ بَدِّلْهُ قُلْ مَا يَكُونُ لِي أَنْ أُبَدِّلَهُ مِنْ تِلْقَاءِ نَفْسِي إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَى إِلَيَّ إِنِّي أَخَافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ)

يونس: 109 (وَاتَّبِعْ مَا يُوحَى إِلَيْكَ وَاصْبِرْ حَتَّى يَحْكُمَ اللَّهُ وَهُوَ خَيْرُ الْحَاكِمِينَ).

الأحقاف: 9 (قُلْ مَا كُنْتُ بِدْعاً مِنَ الرُّسُلِ وَمَا أَدْرِي مَا يُفْعَلُ بِي وَلَا بِكُمْ إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَى إِلَيَّ وَمَا أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُبِينٌ).

الکهف: 110 (قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَمَنْ كَانَ يَرْجُوا لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلاً صَالِحاً وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَداً).

فصّلت: 6 (قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَاسْتَقِيمُوا إِلَيْهِ وَاسْتَغْفِرُوهُ وَوَيْلٌ لِلْمُشْرِكِينَ).

[4]. عيون أخبار الرضا علیه السلام، ج2، ص71، ح331: وَبِهَذَا الْإِسْنَادِ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم: رَجَبٌ شَهْرُ اللَّهِ الْأَصَمُ‏ يَصُبُ‏ اللَّهُ‏ فِيهِ الرَّحْمَةَ عَلَى عِبَادِهِ وَشَهْرُ شَعْبَانَ تَنْشَعِبُ فِيهِ الْخَيْرَاتُ وَفِي أَوَّلِ لَيْلَةٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ تُغَلُ‏ الْمَرَدَةُ مِنَ الشَّيَاطِينِ وَيُغْفَرُ فِي كُلِّ لَيْلَةٍ سَبْعِينَ أَلْفاً فَإِذَا كَانَ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ غَفَرَ اللَّهُ بِمِثْلِ مَا غَفَرَ فِي رَجَبٍ وَشَعْبَانَ وَشَهْرِ رَمَضَانَ إِلَى ذَلِكَ الْيَوْمِ إِلَّا رَجُلاً بَيْنَهُ وَبَيْنَ أَخِيهِ شَحْنَاءُ فَيَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ أَنْظِرُوا هَؤُلَاءِ حَتَّى يَصْطَلِحُوا.

الأمالي للصدوق، ص23، ح1: عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ‏: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم وَقَدْ تَذَاكَرَ أَصْحَابُهُ عِنْدَهُ فَضَائِلَ شَعْبَانَ فَقَالَ: شَهْرٌ شَرِيفٌ وَهُوَ شَهْرِي وَحَمَلَةُ الْعَرْشِ تُعَظِّمُهُ وَتَعْرِفُ حَقَّهُ وَهُوَ شَهْرٌ تُزَادُ فِيهِ أَرْزَاقُ‏ الْمُؤْمِنِينَ‏ كَشَهْرِ رَمَضَانَ وَتُزَيَّنُ فِيهِ الْجِنَانُ وَإِنَّمَا سُمِّيَ شَعْبَانَ لِأَنَّهُ يَتَشَعَّبُ فِيهِ أَرْزَاقُ‏ الْمُؤْمِنِينَ‏ وَهُوَ شَهْرٌ الْعَمَلُ فِيهِ مُضَاعَفٌ الْحَسَنَةُ بِسَبْعِينَ وَالسَّيِّئَةُ مَحْطُوطَةٌ وَالذَّنْبُ مَغْفُورٌ وَالْحَسَنَةُ مَقْبُولَةٌ وَالْجَبَّارُ جَلَّ جَلَالُهُ يُبَاهِي فِيهِ بِعِبَادِهِ وَيَنْظُرُ إِلَى صُوَّامِهِ وَقُوَّامِهِ فَيُبَاهِي بِهِمْ حَمَلَةَ الْعَرْشِ. فَقَامَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ علیه السلام فَقَالَ بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي يَا رَسُولَ اللَّهِ صِفْ لَنَا شَيْئاً مِنْ فَضَائِلِهِ لِنَزْدَادَ رَغْبَةً فِي صِيَامِهِ وَقِيَامِهِ وَلِنَجْتَهِدَ لِلْجَلِيلِ عَزَّ وَجَلَّ فِيهِ فَقَالَ النَّبِيُّ صلّی الله علیه و آله و سلّم مَنْ صَامَ أَوَّلَ يَوْمٍ مِنْ شَعْبَان‏، الخبر.

[5]. كمال الدين وتمام النعمة، ج1، ص315، ح2: عَنْ أَبِي سَعِيدٍ عَقِيصَا قَالَ: لَمَّا صَالَحَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ علیه السلام مُعَاوِيَةَ بْنَ أَبِي سُفْيَانَ دَخَلَ عَلَيْهِ النَّاسُ فَلَامَهُ بَعْضُهُمْ عَلَى بَيْعَتِهِ فَقَالَ علیه السلام وَيْحَكُمْ مَا تَدْرُونَ مَا عَمِلْتُ وَاللَّهِ الَّذِي عَمِلْتُ خَيْرٌ لِشِيعَتِي مِمَّا طَلَعَتْ عَلَيْهِ الشَّمْسُ أَوْ غَرَبَتْ أَ لَا تَعْلَمُونَ أَنَّنِي إِمَامُكُمْ مُفْتَرَضُ الطَّاعَةِ عَلَيْكُمْ وَأَحَدُ سَيِّدَيْ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ بِنَصٍّ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم عَلَيَّ قَالُوا بَلَى قَالَ أَ مَا عَلِمْتُمْ أَنَّ الْخَضِرَ علیه السلام لَمَّا خَرَقَ السَّفِينَةَ وَأَقَامَ الْجِدَارَ وَقَتَلَ الْغُلَامَ كَانَ ذَلِكَ سَخَطاً لِمُوسَى بْنِ عِمْرَانَ إِذْ خَفِيَ عَلَيْهِ وَجْهُ الْحِكْمَةِ فِي ذَلِكَ وَكَانَ ذَلِكَ عِنْدَ اللَّهِ تَعَالَى ذِكْرُهُ حِكْمَةً وَصَوَاباً أَ مَا عَلِمْتُمْ أَنَّهُ مَا مِنَّا أَحَدٌ إِلَّا وَيَقَعُ فِي عُنُقِهِ بَيْعَةٌ لِطَاغِيَةِ زَمَانِهِ إِلَّا الْقَائِمُ الَّذِي يُصَلِّي رُوحُ اللَّهِ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ علیه السلام خَلْفَهُ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ يُخْفِي وِلَادَتَهُ وَيُغَيِّبُ شَخْصَهُ لِئَلَّا يَكُونَ لِأَحَدٍ فِي عُنُقِهِ‏ بَيْعَةٌ إِذَا خَرَجَ‏ ذَلِكَ التَّاسِعُ مِنْ وُلْدِ أَخِي الْحُسَيْنِ ابْنِ سَيِّدَةِ الْإِمَاءِ يُطِيلُ اللَّهُ عُمُرَهُ فِي غَيْبَتِهِ ثُمَّ يُظْهِرُهُ بِقُدْرَتِهِ فِي صُورَةِ شَابٍّ دُونَ أَرْبَعِينَ سَنَةً ذَلِكَ لِيُعْلَمَ‏ أَنَّ اللَّهَ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ.

الغيبة (للطوسي)، ص292: عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ يَعْقُوبَ قَالَ: سَأَلْتُ مُحَمَّدَ بْنَ عُثْمَانَ الْعَمْرِيَّ رَحِمَهُ اللَّهُ أَنْ يُوصِلَ لِي كِتَاباً قَدْ سَأَلْتُ فِيهِ عَنْ مَسَائِلَ أَشْكَلَتْ عَلَيَّ فَوَرَدَ التَّوْقِيعُ بِخَطِّ مَوْلَانَا صَاحِبِ الدَّارِ علیه السلام... وَأَمَّا عِلَّةُ مَا وَقَعَ‏ مِنَ‏ الْغَيْبَةِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ يَقُولُ‏ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَسْئَلُوا عَنْ أَشْياءَ إِنْ تُبْدَ لَكُمْ تَسُؤْكُمْ‏ إِنَّهُ لَمْ يَكُنْ أَحَدٌ مِنْ آبَائِي إِلَّا وَقَدْ وَقَعَتْ فِي عُنُقِهِ بَيْعَةٌ لِطَاغِيَةِ زَمَانِهِ وَإِنِّي أَخْرُجُ حِينَ أَخْرُجُ وَلَا بَيْعَةَ لِأَحَدٍ مِنَ الطَّوَاغِيتِ فِي عُنُقِي، الخبر.

كمال الدين وتمام النعمة، ج1، ص303، ح14: قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ الْعَظِيمِ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْحَسَنِيُّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ آبَائِهِ عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ علیهم السلام قَالَ: لِلْقَائِمِ مِنَّا غَيْبَةٌ أَمَدُهَا طَوِيلٌ كَأَنِّي بِالشِّيعَةِ يَجُولُونَ جَوَلَانَ النَّعَمِ فِي غَيْبَتِهِ يَطْلُبُونَ‏ الْمَرْعَى‏ فَلَا يَجِدُونَهُ أَلَا فَمَنْ ثَبَتَ مِنْهُمْ عَلَى دِينِهِ وَلَمْ يَقْسُ قَلْبُهُ لِطُولِ أَمَدِ غَيْبَةِ إِمَامِهِ فَهُوَ مَعِي فِي دَرَجَتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ ثُمَّ قَالَ علیه السلام: إِنَّ الْقَائِمَ مِنَّا إِذَا قَامَ لَمْ يَكُنْ لِأَحَدٍ فِي عُنُقِهِ بَيْعَةٌ فَلِذَلِكَ تَخْفَى وِلَادَتُهُ وَيَغِيبُ شَخْصُهُ.

كمال الدين وتمام النعمة، ج1، ص322، ح6: وَبِهَذَا الْإِسْنَادِ قَالَ: قَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ سَيِّدُ الْعَابِدِينَ علیه السلام: الْقَائِمُ مِنَّا تَخْفَى وِلَادَتُهُ عَلَى النَّاسِ حَتَّى يَقُولُوا لَمْ يُولَدْ بَعْدُ لِيَخْرُجَ حِينَ يَخْرُجُ وَلَيْسَ لِأَحَدٍ فِي‏ عُنُقِهِ‏ بَيْعَةٌ.

كمال الدين وتمام النعمة، ج2، ص479، ح1: عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: صَاحِبُ هَذَا الْأَمْرِ تَعْمَى‏ وِلَادَتُهُ عَلَى هَذَا الْخَلْقِ لِئَلَّا يَكُونَ لِأَحَدٍ فِي عُنُقِهِ بَيْعَةٌ إِذَا خَرَجَ.

كمال الدين وتمام النعمة، ج2، ص480، ح3: عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: يَقُومُ الْقَائِمُ علیه السلام وَلَيْسَ لِأَحَدٍ فِي عُنُقِهِ بَيْعَةٌ.

[6]. دلائل الإمامة، ص453، ح35: عَنْ أَبِي بَصِيرٍ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام، قَالَ: يَكُونُ مِنَّا تِسْعَةٌ بَعْدَ الْحُسَيْنِ‏ بْنِ عَلِيٍّ، تَاسِعُهُمْ قَائِمِهُمْ، وَهُوَ أَفْضَلُهُمْ‏.

مقتضب الأثر، ص8: عَنْ سَلْمَانَ الْفَارِسِيِ‏ قَالَ: كُنَّا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم وَالْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ علیهما السلام عَلَى فَخِذِهِ، إِذْ تَفَرَّسَ فِي وَجْهِهِ‏ وَقَالَ لَهُ: يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ أَنْتَ سَيِّدٌ مِنْ سَادَةٍ؛ وَأَنْتَ إِمَامٌ ابْنُ إِمَامٍ، أَخُو إِمَامٍ أَبُو أَئِمَّةٍ تِسْعَةٍ تَاسِعُهُمْ قَائِمُهُمْ، إِمَامُهُمْ أَعْلَمُهُمْ‏ أَحْكَمُهُمْ‏ أَفْضَلُهُمْ‏.

تقريب المعارف، ص420: وَرَوَوْا عَنْ سَلْمَانَ قَالَ: رَأَيْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم وَقَدْ أَجْلَسَ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ علیهما السلام عَلَى فَخِذِهِ وَتَفَرَّسَ فِي وَجْهِهِ ثُمَّ قَالَ إِمَامٌ ابْنُ إِمَامٍ أَبُو أَئِمَّةٍ حُجَجٌ تِسْعٌ تَاسِعُهُمْ قَائِمُهُمْ أَفْضَلُهُمْ أَحْلَمُهُمْ‏ أَعْلَمُهُمْ‏.

تفسير فرات الكوفي، ص74، ح48: عَنْ جَابِرِ بْنِ يَزِيدَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ علیهما السلام قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم لَمَّا أُسْرِيَ بِي إِلَى السَّمَاءِ قَالَ لِيَ الْعَزِيزُ آمَنَ الرَّسُولُ بِما أُنْزِلَ إِلَيْهِ مِنْ رَبِّهِ‏ قُلْتُ‏ وَالْمُؤْمِنُونَ‏ قَالَ صَدَقْتَ يَا مُحَمَّدُ عَلَيْكَ السَّلَامُ مَنْ خَلَّفْتَ لِأُمَّتِكَ مِنْ بَعْدِكَ قُلْتُ خَيْرَهَا لِأَهْلِهَا قَالَ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ قُلْتُ نَعَمْ يَا رَبِّ قَالَ يَا مُحَمَّدُ إِنِّي اطَّلَعْتُ عَلَى الْأَرْضِ اطِّلَاعَةً فَاخْتَرْتُكَ مِنْهَا وَاشْتَقَقْتُ لَكَ اسْماً مِنْ أَسْمَائِي لَا أُذْكَرُ فِي مَكَانٍ إِلَّا ذُكِرْتَ مَعِي فَأَنَا مَحْمُودٌ وَأَنْتَ مُحَمَّدٌ ثُمَّ اطَّلَعْتُ الثَّانِيَةَ فَاخْتَرْتُ عَلِيّاً وَاشْتَقَقْتُ لَهُ اسْماً مِنْ أَسْمَائِي فَأَنَا الْأَعْلَى وَهُوَ عَلِيٌّ يَا مُحَمَّدُ إِنِّي خَلَقْتُكَ وَخَلَقْتُ عَلِيّاً وَفَاطِمَةَ وَالْحَسَنَ وَالْحُسَيْنَ وَالْأَئِمَّةَ مِنْ وُلْدِهِ‏ أَشْبَاحَ نُورٍ مِنْ نُورِي وَعَرَضْتُ وَلَايَتَكُمْ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَأَهْلِهَا وَعَلَى الْأَرَضِينَ وَمَنْ فِيهِنَّ فَمَنْ قَبِلَ وَلَايَتَكُمْ كَانَ عِنْدِي مِنَ الْمُقَرَّبِينَ وَمَنْ جَحَدَهَا كَانَ عِنْدِي مِنَ الْكُفَّارِ الضَّالِّينَ‏ يَا مُحَمَّدُ لَوْ أَنَّ عَبْداً عَبَدَنِي حَتَّى يَنْقَطِعَ أَوْ يَصِيرَ كَالشَّنِّ الْبَالِي ثُمَّ أَتَانِي جَاحِداً لِوَلَايَتِكُمْ مَا غَفَرْتُ لَهُ حَتَّى يُقِرَّ بِوَلَايَتِكُمْ يَا مُحَمَّدُ تُحِبُّ أَنْ تَرَاهُمْ قُلْتُ نَعَمْ يَا رَبِّ قَالَ الْتَفِتْ عَنْ يَمِينِ الْعَرْشِ فَالْتَفَتُّ فَإِذَا أَنَا بِأَشْبَاحِ‏ عَلِيٍّ وَفَاطِمَةَ وَالْحَسَنِ وَالْحُسَيْنِ وَالْأَئِمَّةِ كُلِّهِمْ حَتَّى بَلَغَ‏ الْمَهْدِيَّ صَلَوَاتُ اللَّهِ وَسَلَامُهُ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ فِي ضَحْضَاحٍ مِنْ نُورٍ قِيَامٌ يُصَلُّونَ وَالْمَهْدِيُّ فِي‏ وَسْطِهِمْ‏ كَأَنَّهُ‏ كَوْكَبٌ‏ دُرِّيٌ‏ فَقَالَ لِي يَا مُحَمَّدُ هَؤُلَاءِ الْحُجَجُ وَهَذَا هُوَ الثَّائِرُ مِنْ عِتْرَتِكَ فَوَ عِزَّتِي وَجَلَالِي إِنَّهُ لَحُجَّةٌ وَاجِبَةٌ لِأَوْلِيَائِي مُنْتَقِمٌ مِنْ‏ أَعْدَائِي.

الغيبة (للنعماني)، ص245، ح46: عَنْ خَلَّادِ بْنِ الصَّفَّارِ قَالَ: سُئِلَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام هَلْ وُلِدَ الْقَائِمُ علیه السلام؟ فَقَالَ: لَا وَلَوْ أَدْرَكْتُهُ لَخَدَمْتُهُ‏ أَيَّامَ‏ حَيَاتِي‏.

[7]. كمال الدين وتمام النعمة، ج1، ص252، ح2: عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ آبَائِهِ علیهم السلام عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم‏: لَمَّا أُسْرِيَ بِي إِلَى السَّمَاءِ أَوْحَى إِلَيَّ رَبِّي جَلَّ جَلَالُهُ فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ إِنِّي اطَّلَعْتُ عَلَى الْأَرْضِ اطِّلَاعَةً فَاخْتَرْتُكَ مِنْهَا فَجَعَلْتُكَ نَبِيّاً وَشَقَقْتُ لَكَ مِنِ اسْمِي اسْماً فَأَنَا الْمَحْمُودُ وَأَنْتَ مُحَمَّدٌ ثُمَّ اطَّلَعْتُ الثَّانِيَةَ فَاخْتَرْتُ مِنْهَا عَلِيّاً وَجَعَلْتُهُ وَصِيَّكَ وَخَلِيفَتَكَ وَزَوْجَ ابْنَتِكَ وَأَبَا ذُرِّيَّتِكَ وَشَقَقْتُ لَهُ اسْماً مِنْ أَسْمَائِي فَأَنَا الْعَلِيُّ الْأَعْلَى وَهُوَ عَلِيٌّ وَخَلَقْتُ فَاطِمَةَ وَالْحَسَنَ وَالْحُسَيْنَ مِنْ نُورِكُمَا ثُمَّ عَرَضْتُ وَلَايَتَهُمْ عَلَى الْمَلَائِكَةِ فَمَنْ قَبِلَهَا كَانَ عِنْدِي مِنَ الْمُقَرَّبِينَ يَا مُحَمَّدُ لَوْ أَنَّ عَبْداً عَبَدَنِي حَتَّى يَنْقَطِعَ وَيَصِيرَ كَالشَّنِّ الْبَالِي ثُمَّ أَتَانِي جَاحِداً لِوَلَايَتِهِمْ فَمَا أَسْكَنْتُهُ جَنَّتِي وَلَا أَظْلَلْتُهُ تَحْتَ عَرْشِي يَا مُحَمَّدُ تُحِبُّ أَنْ تَرَاهُمْ قُلْتُ نَعَمْ يَا رَبِّ فَقَالَ عَزَّ وَجَلَّ ارْفَعْ رَأْسَكَ فَرَفَعْتُ رَأْسِي وَإِذَا أَنَا بِأَنْوَارِ عَلِيٍّ وَفَاطِمَةَ وَالْحَسَنِ وَالْحُسَيْنِ وَعَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَمُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَجَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَمُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَعَلِيِّ بْنِ مُوسَى وَمُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَعَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَالْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ وَم‏ح‏م‏د بْنِ الْحَسَنِ الْقَائِمِ فِي وَسْطِهِمْ كَأَنَّهُ كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ قُلْتُ يَا رَبِّ وَمَنْ هَؤُلَاءِ قَالَ هَؤُلَاءِ الْأَئِمَّةُ وَهَذَا الْقَائِمُ الَّذِي يُحَلِّلُ حَلَالِي وَيُحَرِّمُ حَرَامِي وَبِهِ أَنْتَقِمُ مِنْ أَعْدَائِي وَهُوَ رَاحَةٌ لِأَوْلِيَائِي‏ وَهُوَ الَّذِي يَشْفِي قُلُوبَ شِيعَتِكَ مِنَ الظَّالِمِينَ وَالْجَاحِدِينَ وَالْكَافِرِينَ فَيُخْرِجُ اللَّاتَ وَالْعُزَّى طَرِيَّيْنِ فَيُحْرِقُهُمَا فَلَفِتْنَةُ النَّاسِ يَوْمَئِذٍ بِهِمَا أَشَدُّ مِنْ فِتْنَةِ الْعِجْلِ وَالسَّامِرِيِّ.

كمال الدين وتمام النعمة، ج1، ص254، ح4: قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ السَّلَامِ بْنُ صَالِحٍ الْهَرَوِيُّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا علیه السلام عَنْ أَبِيهِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِيهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ أَبِيهِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ أَبِيهِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ أَبِيهِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ علیهم السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم‏ مَا خَلَقَ اللَّهُ خَلْقاً أَفْضَلَ مِنِّي وَلَا أَكْرَمَ عَلَيْهِ مِنِّي قَالَ عَلِيٌّ علیه السلام فَقُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ فَأَنْتَ أَفْضَلُ أَمْ جَبْرَئِيلُ فَقَالَ علیه السلام يَا عَلِيُّ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَتَعَالَى فَضَّلَ أَنْبِيَاءَهُ الْمُرْسَلِينَ عَلَى مَلَائِكَتِهِ الْمُقَرَّبِينَ وَفَضَّلَنِي عَلَى جَمِيعِ النَّبِيِّينَ وَالْمُرْسَلِينَ وَالْفَضْلُ بَعْدِي لَكَ يَا عَلِيُّ وَلِلْأَئِمَّةِ مِنْ بَعْدِكَ فَإِنَّ الْمَلَائِكَةَ لَخُدَّامُنَا وَخُدَّامُ مُحِبِّينَا يَا عَلِيُ‏ الَّذِينَ يَحْمِلُونَ الْعَرْشَ وَمَنْ حَوْلَهُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ‏... وَأَنَّهُ لَمَّا عُرِجَ بِي إِلَى السَّمَاءِ... فَزُخَّ بِي زَخَّةً فِي النُّورِ حَتَّى انْتَهَيْتُ إِلَى حَيْثُ مَا شَاءَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ مِنْ مَلَكُوتِهِ فَنُودِيتُ يَا مُحَمَّدُ فَقُلْتُ لَبَّيْكَ رَبِّي وَسَعْدَيْكَ تَبَارَكْتَ وَتَعَالَيْتَ فَنُودِيتُ يَا مُحَمَّدُ أَنْتَ عَبْدِي وَأَنَا رَبُّكَ فَإِيَّايَ فَاعْبُدْ وَعَلَيَّ فَتَوَكَّلْ فَإِنَّكَ نُورِي فِي عِبَادِي وَرَسُولِي إِلَى خَلْقِي وَحُجَّتِي فِي بَرِيَّتِي لِمَنْ تَبِعَكَ خَلَقْتُ جَنَّتِي وَلِمَنْ خَالَفَكَ خَلَقْتُ نَارِي وَلِأَوْصِيَائِكَ أَوْجَبْتُ كَرَامَتِي وَلِشِيعَتِكَ أَوْجَبْتُ ثَوَابِي فَقُلْتُ يَا رَبِّ وَمَنْ أَوْصِيَائِي فَنُودِيتُ يَا مُحَمَّدُ إِنَّ أَوْصِيَاءَكَ الْمَكْتُوبُونَ عَلَى سَاقِ الْعَرْشِ فَنَظَرْتُ وَأَنَا بَيْنَ يَدَيْ رَبِّي إِلَى سَاقِ الْعَرْشِ فَرَأَيْتُ اثْنَيْ عَشَرَ نُوراً فِي كُلِّ نُورٍ سَطْرٌ أَخْضَرُ مَكْتُوبٌ عَلَيْهِ اسْمُ كُلِّ وَصِيٍّ مِنْ أَوْصِيَائِي أَوَّلُهُمْ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ وَآخِرُهُمْ مَهْدِيُّ أُمَّتِي فَقُلْتُ يَا رَبِّ أَ هَؤُلَاءِ أَوْصِيَائِي مِنْ بَعْدِي فَنُودِيتُ يَا مُحَمَّدُ هَؤُلَاءِ أَوْلِيَائِي وَأَحِبَّائِي وَأَصْفِيَائِي وَحُجَجِي بَعْدَكَ عَلَى بَرِيَّتِي وَهُمْ أَوْصِيَاؤُكَ وَخُلَفَاؤُكَ وَخَيْرُ خَلْقِي بَعْدَكَ وَعِزَّتِي وَجَلَالِي لَأُظْهِرَنَّ بِهِمْ دِينِي وَلَأُعْلِيَنَّ بِهِمْ كَلِمَتِي وَلَأُطَهِّرَنَّ الْأَرْضَ بِآخِرِهِمْ مِنْ أَعْدَائِي وَلَأُمَلِّكَنَّهُ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَمَغَارِبَهَا وَلَأُسَخِّرَنَّ لَهُ الرِّيَاحَ وَلَأُذَلِّلَنَّ لَهُ الرِّقَابَ الصِّعَابَ وَلَأُرَقِّيَنَّهُ فِي الْأَسْبَابِ وَلَأَنْصُرَنَّهُ بِجُنْدِي وَلَأُمِدَّنَّهُ بِمَلَائِكَتِي حَتَّى يُعْلِنَ دَعْوَتِي وَيَجْمَعَ الْخَلْقَ عَلَى تَوْحِيدِي ثُمَّ لَأُدِيمَنَّ مُلْكَهُ وَلَأُدَاوِلَنَّ الْأَيَّامَ بَيْنَ أَوْلِيَائِي إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ.

الأمالي (للصدوق)، ص631، ح4: عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبَّاسٍ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم:‏ لَمَّا عُرِجَ بِي‏ إِلَى السَّمَاءِ السَّابِعَةِ وَمِنْهَا إِلَى سِدْرَةِ الْمُنْتَهَى وَمِنَ السِّدْرَةِ إِلَى حُجُبِ النُّورِ نَادَانِي رَبِّي جَلَّ جَلَالُهُ يَا مُحَمَّدُ أَنْتَ عَبْدِي وَأَنَا رَبُّكَ فَلِي فَاخْضَعْ وَإِيَّايَ فَاعْبُدْ وَعَلَيَّ فَتَوَكَّلْ وَبِي فَثِقْ فَإِنِّي قَدْ رَضِيتُ بِكَ عَبْداً وَحَبِيباً وَرَسُولاً وَنَبِيّاً وَبِأَخِيكَ عَلِيٍّ خَلِيفَةً وَبَاباً فَهُوَ حُجَّتِي عَلَى عِبَادِي وَإِمَامٌ لِخَلْقِي بِهِ يُعْرَفُ أَوْلِيَائِي مِنْ أَعْدَائِي وَبِهِ يُمَيَّزُ حِزْبُ‏ الشَّيْطَانِ‏ مِنْ‏ حِزْبِي‏ وَبِهِ يُقَامُ دِينِي وَتُحْفَظُ حُدُودِي وَتُنْفَذُ أَحْكَامِي وَبِكَ وَبِهِ وَبِالْأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ أَرْحَمُ عِبَادِي وَإِمَائِي وَبِالْقَائِمِ مِنْكُمْ أَعْمُرُ أَرْضِي بِتَسْبِيحِي وَتَهْلِيلِي وَتَقْدِيسِي وَتَكْبِيرِي وَتَمْجِيدِي وَبِهِ أُطَهِّرُ الْأَرْضَ مِنْ أَعْدَائِي وَأُورِثُهَا أَوْلِيَائِي وَبِهِ أَجْعَلُ‏ كَلِمَةَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِيَ‏ السُّفْلى‏ وَكَلِمَتِيَ الْعُلْيَا وَبِهِ أُحْيِي عِبَادِي وَبِلَادِي بِعِلْمِي وَلَهُ [بِهِ‏] أُظْهِرُ الْكُنُوزَ وَالذَّخَائِرَ بِمَشِيَّتِي وَإِيَّاهُ أُظْهِرُ عَلَى الْأَسْرَارِ وَالضَّمَائِرِ بِإِرَادَتِي وَأَمُدُّهُ بِمَلَائِكَتِي لِتُؤَيِّدَهُ عَلَى إِنْفَاذِ أَمْرِي وَإِعْلَانِ دِينِي ذَلِكَ وَلِيِّي حَقّاً وَمَهْدِيُّ عِبَادِي صِدْقاً.

[8]. السجدة: 22 (وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُكِّرَ بِآيَاتِ رَبِّهِ ثُمَّ أَعْرَضَ عَنْهَا إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمِينَ مُنْتَقِمُونَ).

الزخرف: 41 (فَإِمَّا نَذْهَبَنَّ بِكَ فَإِنَّا مِنْهُمْ مُنْتَقِمُونَ).

الدخان: 16 (يَوْمَ نَبْطِشُ الْبَطْشَةَ الْكُبْرَى إِنَّا مُنْتَقِمُونَ).

المائدة: 95 (يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَقْتُلُوا الصَّيْدَ وَأَنْتُمْ حُرُمٌ وَمَنْ قَتَلَهُ مِنْكُمْ مُتَعَمِّداً فَجَزَاءٌ مِثْلُ مَا قَتَلَ مِنَ النَّعَمِ يَحْكُمُ بِهِ ذَوَا عَدْلٍ مِنْكُمْ هَدْياً بَالِغَ الْكَعْبَةِ أَوْ كَفَّارَةٌ طَعَامُ مَسَاكِينَ أَوْ عَدْلُ ذَلِكَ صِيَاماً لِيَذُوقَ وَبَالَ أَمْرِهِ عَفَا اللَّهُ عَمَّا سَلَفَ وَمَنْ عَادَ فَيَنْتَقِمُ اللَّهُ مِنْهُ وَاللَّهُ عَزِيزٌ ذُو انْتِقَامٍ).

الأعراف: 136 (فَانْتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ فِي الْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَكَانُوا عَنْهَا غَافِلِينَ).

الحجر: 78 و79 (وَإِنْ كَانَ أَصْحَابُ الأَيْكَةِ لَظَالِمِينَ * فَانْتَقَمْنَا مِنْهُمْ وَإِنَّهُمَا لَبِإِمَامٍ مُبِينٍ).

الروم: 47 (وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ رُسُلاً إِلَى قَوْمِهِمْ فَجَاءُوهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ فَانْتَقَمْنَا مِنَ الَّذِينَ أَجْرَمُوا وَكَانَ حَقّاً عَلَيْنَا نَصْرُ الْمُؤْمِنِينَ).

الزخرف: 23 ـ 25 (وَكَذَلِكَ مَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ فِي قَرْيَةٍ مِنْ نَذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا وَجَدْنَا آبَاءَنَا عَلَى أُمَّةٍ وَإِنَّا عَلَى آثَارِهِمْ مُقْتَدُونَ * قَالَ أَوَلَوْ جِئْتُكُمْ بِأَهْدَى مِمَّا وَجَدْتُمْ عَلَيْهِ آبَاءَكُمْ قَالُوا إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ كَافِرُونَ * فَانْتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ).

الزخرف: 55 (فَلَمَّا آسَفُونَا انْتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ أَجْمَعِينَ).

[9]. تحف العقول، ص171:... يَا كُمَيْلُ مَا مِنْ عِلْمٍ إِلَّا وَأَنَا أَفْتَحُهُ وَمَا مِنَ سِرٍّ إِلَّا وَالْقَائِمُ علیه السلام يَخْتِمُهُ يَا كُمَيْلُ‏ ذُرِّيَّةً بَعْضُها مِنْ بَعْضٍ وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ‏، الخبر.

[10]. إقبال الأعمال، ج1، ص24: بِإِسْنَادِنَا إِلَى التَّلَّعُكْبَرِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ وَأَبِي إِبْرَاهِيمَ علیهما السلام قَالا تَقُولُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ مِنْ أَوَّلِهِ إِلَى آخِرِهِ بَعْدَ كُلِّ فَرِيضَةٍ اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي حَجَّ بَيْتِكَ الْحَرَامِ فِي عَامِي هَذَا وَفِي كُلِّ عَامٍ مَا أَبْقَيْتَنِي فِي يُسْرٍ مِنْكَ وَعَافِيَةٍ وَسَعَةِ رِزْقٍ وَلَا تُخْلِنِي مِنْ تِلْكَ‏ الْمَوَاقِفِ‏ الْكَرِيمَةِ وَالْمَشَاهِدِ الشَّرِيفَةِ وَزِيَارَةِ قَبْرِ نَبِيِّكَ صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَفِي جَمِيعِ حَوَائِجِ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ فَكُنْ لِي اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ فِيمَا تَقْضِي وَتُقَدِّرُ مِنَ الْأَمْرِ الْمَحْتُومِ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ مِنَ الْقَضَاءِ الَّذِي لَا يُرَدُّ وَلَا يُبَدَّلُ أَنْ تَكْتُبَنِي مِنْ حُجَّاجِ بَيْتِكَ الْحَرَامِ الْمَبْرُورِ حَجُّهُمُ الْمَشْكُورِ سَعْيُهُمُ الْمَغْفُورِ ذُنُوبُهُمُ الْمُكَفَّرِ عَنْهُمْ سَيِّئَاتُهُمْ وَاجْعَلْ فِيمَا تَقْضِي وَتُقَدِّرُ أَنْ تُطِيلَ عُمُرِي فِي طَاعَتِكَ وَتُوَسِّعَ عَلَيَّ رِزْقِي وَتُؤَدِّيَ عَنِّي أَمَانَتِي وَدَيْنِي آمِينَ رَبَّ الْعَالَمِين‏.

[11]. إقبال الأعمال، ج1، ص24: وَتَدْعُو عَقِيبَ كُلِّ فَرِيضَةٍ [صلاة] فِي شَهْرِ رَمَضَانَ لَيْلًا كَانَ أَوْ نَهَاراً فَتَقُولُ يَا عَلِيُّ يَا عَظِيمُ يَا غَفُورُ يَا شَكُورٌ يَا رَحِيمُ أَنْتَ الرَّبُّ الْعَظِيمُ الَّذِي‏ لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْ‏ءٌ وَهُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ وَهَذَا شَهْرٌ عَظَّمْتَهُ وَكَرَّمْتَهُ وَشَرَّفْتَهُ وَفَضَّلْتَهُ عَلَى الشُّهُورِ وَهُوَ الشَّهْرُ الَّذِي فَرَضْتَ صِيَامَهُ عَلَيَّ وَهُوَ شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أَنْزَلْتَ فِيهِ الْقُرْآنَ‏ هُدىً لِلنَّاسِ وَبَيِّناتٍ مِنَ الْهُدى‏ وَالْفُرْقانِ‏ وَجَعَلْتَ فِيهِ لَيْلَةَ الْقَدْرِ وَجَعَلْتَهَا خَيْراً مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ فَيَا ذَا الْمَنِّ فلا [وَ لَا] يُمَنُّ عَلَيْكَ مُنَّ عَلَيَّ بِفَكَاكِ رَقَبَتِي مِنَ النَّارِ فِي مَنْ تَمُنَّ عَلَيْهِ وَأَدْخِلْنِي الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِين‏.

[12]. الكافي، ج4، ص74، ح6: عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ: كَانَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام يَدْعُو بِهَذَا الدُّعَاءِ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ: اللَّهُمَّ إِنِّي بِكَ أَتَوَسَّلُ وَمِنْكَ أَطْلُبُ حَاجَتِي مَنْ طَلَبَ حَاجَةً إِلَى النَّاسِ فَإِنِّي لَا أَطْلُبُ حَاجَتِي إِلَّا مِنْكَ وَحْدَكَ لَا شَرِيكَ لَكَ وَأَسْأَلُكَ بِفَضْلِكَ وَرِضْوَانِكَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَعَلَى أَهْلِ بَيْتِهِ وَأَنْ تَجْعَلَ لِي فِي عَامِي هَذَا إِلَى بَيْتِكَ الْحَرَامِ سَبِيلاً حَجَّةً مَبْرُورَةً مُتَقَبَّلَةً زَاكِيَةً خَالِصَةً لَكَ تُقِرُّ بِهَا عَيْنِي وَتَرْفَعُ بِهَا دَرَجَتِي وَتَرْزُقُنِي أَنْ أَغُضَّ بَصَرِي وَأَنْ أَحْفَظَ فَرْجِي وَأَنْ أَكُفَّ بِهَا عَنْ جَمِيعِ مَحَارِمِكَ حَتَّى لَا يَكُونَ شَيْ‏ءٌ آثَرَ عِنْدِي مِنْ طَاعَتِكَ وَخَشْيَتِكَ وَالْعَمَلِ بِمَا أَحْبَبْتَ وَالتَّرْكِ لِمَا كَرِهْتَ وَنَهَيْتَ عَنْهُ وَاجْعَلْ ذَلِكَ فِي يُسْرٍ وَيَسَارٍ وَعَافِيَةٍ وَأَوْزِعْنِي شُكْرَ مَا أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَيَّ وَأَسْأَلُكَ أَنْ تَجْعَلَ وَفَاتِي قَتْلاً فِي سَبِيلِكَ تَحْتَ‏ رَايَةِ نَبِيِّكَ‏ مَعَ‏ أَوْلِيَائِكَ وَأَسْأَلُكَ أَنْ تَقْتُلَ بِي أَعْدَاءَكَ وَأَعْدَاءَ رَسُولِكَ وَأَسْأَلُكَ أَنْ تُكْرِمَنِي بِهَوَانِ مَنْ شِئْتَ مِنْ خَلْقِكَ وَلَا تُهِنِّي‏ بِكَرَامَةِ أَحَدٍ مِنْ أَوْلِيَائِكَ اللَّهُمَّ اجْعَلْ لِي‏ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلاً حَسْبِيَ اللَّهُ‏ ما شاءَ اللَّهُ‏.

[13]. الكافي، ج2، ص492، ح6: عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ قَالَ:... .

[14]. الكافي، ج2، ص492، ح7: عَنِ ابْنِ الْقَدَّاحِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم‏ مَنْ صَلَّى عَلَيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَمَلَائِكَتُهُ وَمَنْ شَاءَ فَلْيُقِلَ‏ وَمَنْ شَاءَ فَلْيُكْثِرْ.

الكافي، ج2، ص493، ح14: عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ فَرُّوخَ مَوْلَى آلِ طَلْحَةَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام‏ يَا إِسْحَاقَ بْنَ فَرُّوخَ‏ مَنْ‏ صَلَّى‏ عَلَى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ عَشْراً صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَمَلَائِكَتُهُ مِائَةَ مَرَّةٍ وَمَنْ صَلَّى عَلَى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ مِائَةَ مَرَّةٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَمَلَائِكَتُهُ أَلْفاً أَ مَا تَسْمَعُ قَوْلَ اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ: هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَمَلائِكَتُهُ لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَكانَ بِالْمُؤْمِنِينَ رَحِيماً.

مستدرك الوسائل، ج5، ص336، ح27: الْقُطْبُ الرَّاوَنْدِيُّ فِي لُبِّ اللُّبَابِ، عَنْ النَّبِيِّ صلّی الله علیه و آله و سلّم قَالَ‏: مَنْ صَلَّى عَلَيَّ وَعَلَى آلِي صَلَّتْ عَلَيْهِ الْمَلَائِكَةُ وَمَنْ صَلَّتْ عَلَيْهِ الْمَلَائِكَةُ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَمَنْ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ لَمْ يَبْقَ فِي السَّمَاوَاتِ و الْأَرْضِ مَلَكٌ إِلَّا وَيُصَلُّونَ عَلَيْهِ وَمَنْ صَلَّى عَلَيَّ وَعَلَى آلِي وَاحِدَةً أَمَرَ اللَّهُ حَافِظَيْهِ‏ أَنْ‏ لَا يَكْتُبَا عَلَيْهِ ثَلَاثَةَ أَيَّام‏.

مستدرك الوسائل، ج5، ص341، ح40: وَعَنْ ابْنِ عَبَّاسٍ عَنْهُ صلّی الله علیه و آله و سلّم أَنَّهُ قَالَ‏: مَنْ صَلَّى عَلَيَّ صَلَاةً وَاحِدَةً صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ أَلْفَ صَلَاةٍ فِي أَلْفِ‏ صَفٍّ مِنْ الْمَلَائِكَةِ وَلَمْ يَبْقَ رَطْبٌ وَلَا يَابِسٌ إِلَّا وَصَلَّى عَلَى ذَلِكَ الْعَبْدِ لِصَلَاةِ اللَّهِ عَلَيْه‏.

[15]. من لا يحضره الفقيه، ج‏2، ص299، ح2510: عَنْ أَبِي مُحَمَّدٍ الْوَابِشِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ‏:... .

[16]. النوادر (للراوندي)، ص9: قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم‏ إِنَّ الْإِسْلَامَ بَدَأَ غَرِيباً وَسَيَعُودُ غَرِيباً كَمَا بَدَأَ فَطُوبَى لِلْغُرَبَاءِ قِيلَ وَمَنْ هُمْ يَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ الَّذِينَ يَصْلُحُونَ‏ إِذَا فَسَدَ النَّاسُ إِنَّهُ لَا وَحْشَةَ وَلَا غُرْبَةَ عَلَى مُؤْمِنٍ وَمَا مِنْ مُؤْمِنٍ يَمُوتُ فِي غُرْبَةٍ إِلَّا بَكَتْ عَلَيْهِ الْمَلَائِكَةُ رَحْمَةً لَهُ حَيْثُ قَلَّتْ بَوَاكِيهِ وَإِلَّا فُسِحَ لَهُ فِي قَبْرِهِ بِنُورٍ يَتَلَأْلَأُ مِنْ حَيْثُ دُفِنَ إِلَى مَسْقَطِ رَأْسِه‏.

الدعوات (للراوندي)، ص235، ح649: وَقَالَ علیه السلام‏ الْمَوْتُ كَفَّارَةُ الْمُؤْمِنِ وَإِذَا مَاتَ‏ الْمُؤْمِنُ‏ ثَلِمَ‏ فِي الْإِسْلَامِ ثُلْمَةً لَا يَسُدُّ مَكَانَهَا شَيْ‏ءٌ وَبَكَتْ عَلَيْهِ بِقَاعُ الْأَرْضِ الَّتِي كَانَ يَعْبُدُ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ فِيهَا.

الكافي، ج1، ص38، ح1: عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ خَالِدٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: مَا مِنْ أَحَدٍ يَمُوتُ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَحَبَّ إِلَى إِبْلِيسَ‏ مِنْ‏ مَوْتِ‏ فَقِيهٍ.الكافي، ج1، ص38، ح2: عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: إِذَا مَاتَ الْمُؤْمِنُ الْفَقِيهُ ثُلِمَ فِي الْإِسْلَامِ ثُلْمَةٌ لَا يَسُدُّهَا شَيْ‏ءٌ.

الكافي، ج1، ص38، ح3: عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ علیهما السلام يَقُولُ‏: إِذَا مَاتَ الْمُؤْمِنُ بَكَتْ عَلَيْهِ الْمَلَائِكَةُ وَبِقَاعُ الْأَرْضِ الَّتِي كَانَ يَعْبُدُ اللَّهَ عَلَيْهَا وَأَبْوَابُ السَّمَاءِ الَّتِي كَانَ يُصْعَدُ فِيهَا بِأَعْمَالِهِ‏ وَثُلِمَ فِي الْإِسْلَامِ ثُلْمَةٌ لَا يَسُدُّهَا شَيْ‏ءٌ لِأَنَّ الْمُؤْمِنِينَ الْفُقَهَاءَ حُصُونُ الْإِسْلَامِ كَحِصْنِ سُورِ الْمَدِينَةِ لَهَا.

مناقب آل أبي طالب، ج2، ص346: عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم:‏ إِنَّ السَّمَاءَ وَالْأَرْضَ لَتَبْكِي عَلَى الْمُؤْمِنِ إِذَا مَاتَ‏ أَرْبَعِينَ‏ صَبَاحاً وَإِنَّهَا لَتَبْكِى عَلَى الْعَالِمِ إِذَا مَاتَ أَرْبَعِينَ شَهْراً وَإِنَّ السَّمَاءَ وَالْأَرْضَ لَيَبْكِيَانِ عَلَى الرَّسُولِ أَرْبَعِينَ سَنَةً وَإِنَّ السَّمَاءَ وَالْأَرْضَ لَيَبْكِيَانِ عَلَيْكَ يَا عَلِيُّ إِذَا قُتِلْتَ أَرْبَعِينَ سَنَةً.

[17]. الأمالي (للطوسي)، ص678، ح16: عَنْ جَابِرٍ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام، قَالَ: إِنَّ مَلَكاً مِنَ الْمَلَائِكَةِ سَأَلَ اللَّهَ أَنْ يُعْطِيَهُ‏ سَمْعَ‏ الْعِبَادِ فَأَعْطَاهُ اللَّهُ، فَذَلِكَ الْمَلَكُ قَائِمٌ حَتَّى تَقُومَ السَّاعَةُ لَيْسَ أَحَدٌ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ يَقُولُ: صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ وَسَلَّمَ، إِلَّا قَالَ الْمَلَكُ: وَعَلَيْكَ السَّلَامُ، ثُمَّ يَقُولُ الْمَلَكُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، إِنَّ فُلَاناً يُقْرِئُكَ السَّلَامَ، فَيَقُولُ رَسُولُ اللَّهِ: وَعَلَيْهِ السَّلَامُ.

مستدرك الوسائل، ج10، ص189، ح10: وَبِهَذَا الْإِسْنَادِ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم أَنَّهُ قَالَ: أَرْبَعٌ جُعِلْنَ شُفَعَاءَ الْجَنَّةُ إِلَى أَنْ قَالَ وَمَلَكٌ عِنْدَ رَأْسِي فِي الْقَبْرِ وَإِذَا قَالَ الْعَبْدُ مِنْ أُمَّتِي إِلَى أَنْ قَالَ وَإِذَا قَالَ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ قَالَ الْمَلَكُ الَّذِي عِنْدَ رَأْسِي يَا مُحَمَّدُ إِنَّ فُلَانَ بْنَ فُلَانٍ صَلَّى عَلَيْكَ فَأَقُولُ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ‏ كَمَا صَلَّى‏ عَلَي‏.

كنز الفوائد، ج‏2، ص152: وَقَالَ حَدَّثَنَا الْأَشَجُّ قَالَ سَمِعْتُ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ علیه السلام يَقُولُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم‏ لَا تَتَّخِذُوا قَبْرِي مَسْجِداً وَلَا تَتَّخِذُوا قُبُورَكُمْ مَسَاجِدَ وَلَا بُيُوتَكُمْ قُبُوراً وَصَلُّوا عَلَيَّ حَيْثُ كُنْتُمْ فَإِنَّ صَلَوَاتِكُمْ‏ تَبْلُغُنِي‏ وَتَسْلِيمَكُمْ يَبْلُغُنِي‏.

[18]. تمامی این روایات در جلسه 31 در شماره پاورقی های 11 تا 17 ذکر شد، برای مطالعه آنها به جلسه قبل مراجعه شود.